พ่อเชื่อโฆษณาในกลุ่มโซเชียลฯ ฝากลูกแบเบาะให้ศูนย์รับเลี้ยงเด็กดูแล สุดท้ายแทบขาดใจ ส่งลูกให้ฆาตกรกับมือ

ในปี พ.ศ.2564 นายดี (นามสมมุติ) ชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ในนครโฮจิมินห์ ประเทศเวียดนาม ได้ส่งลูกสาววัย 3 เดือน ไปให้ศูนย์เลี้ยงเด็กช่วยดูแลแบบทั้งวันทั้งคืน โดยตกลงราคากันที่ 5 ล้านเวียดนามดอง/เดือน (ประมาณ 7 พันบาท) รวมค่าใช้จ่ายสำหรับทั้งอาหาร นม และผ้าอ้อม หลังจากเห็นโฆษณาผ่านทางกลุ่มเฟซบุ๊ก

โดยนายดีพาลูกสาวไปยังสถานเลี้ยงเด็กเมื่อวันที่ 25 กันยายน 2565 ที่นี่เป็นสถานรับเลี้ยงเด็กที่เปิดขึ้นเอง ไม่ได้จดทะเบียนกับรัฐบาลท้องถิ่น รับเลี้ยงเด็กตั้งแต่อายุ 3 เดือนขึ้นไป ซึ่งพบว่านอกจากลูกของเขาแล้ว นางเอ (นามสมมุติ) ยังดูแลลูกอีก 4 คนอีกด้วย

ต่อมาในวันที่ 15 ตุลาคม 2565 นายดีติดต่อไปบอกว่าเขาจะไปเยี่ยมลูก และจะพาลูกออกไปข้างนอกด้วย แต่อีกฝ่ายบอกช่วงแรกว่าต้องให้ลูกอยู่ที่นี่สักหนึ่งเดือนก่อน เพราะกลัวว่าถ้าพ่อมาพบเด็กจะร้องไห้งอแงตามพ่อกลับไป ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะปลอบให้สงบหลังจากนั้น

อย่างไรก็ดี ในช่วงต้นเดือนพฤศจิกายน 2565 หลังจากที่เขาพาลูกไปฝากไว้กับสถานเลี้ยงเด็กได้เพียง 1 เดือนกว่าๆ เท่านั้น กลับได้รับข่าวร้ายว่าลูกน้อยเสียชีวิตแล้ว…

ที่หน่วยงานสอบสวน นางเอให้การรับสารภาพว่า เธอลงมือทุบตีเด็กหลายครั้งในวันที่ 3, 5, 6, 13 ตุลาคม และวันที่ 3, 4, 5 พฤศจิกายน เนื่องจากเด็กร้องไห้บ่อยครั้ง กระทั่งเมื่อเวลาประมาณ 20.50 น. ของวันที่ 6 พฤศจิกายน 2565 หลังจากป้อนโจ๊กให้แล้ว เธอเห็นว่าเด็กมีอาการเซื่องซึม จึงพยายามส่งเสียงเรียกแต่เด็กไม่ตอบสนอง

ในตอนแรกเธอคิดว่าทารกสำลักอาหาร จึงอุ้มขึ้นแล้วกอดไว้จากด้านหลัง ก่อนตบหลังอย่างแรง พร้อมกับใช้แขนกดท้องอย่างหนัก เพื่อหวังให้อาเจียนอาหารออกมา แต่ก็ไม่ได้ผล เมื่อลองตบแก้มสองครั้ง ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เธอจึงตะโกนเรียกสามีเพื่อนบ้านให้พาไปส่งโรงพยาบาล

ทารกได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้น ก่อนถูกย้ายไปโรงพยาบาลเด็ก 2 เพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน หลังจากนั้น นางเอจึงโทรไปแจ้งให้พ่อของเด็กให้ทราบ ทำให้ในวันที่ 7 พฤศจิกายน 2565 นายดีได้เดินทางไปแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ และต่อมาเมื่อเวลา 07.10 น. วันที่ 8 พฤศจิกายน 2565 ทารกก็ถูกประกาศว่าเสียชีวิต

ตามรายงานของศาลประชาชนนครโฮจิมินห์ ประเทศเวียดนาม จำเลยคือหญิงที่เกิดในปี พ.ศ.2534 (อายุ 32 ปี) มีกำหนดขึ้นศาลในวันที่ 16 มกราคม 2567 ในข้อหา “ฆาตกรรม”

• เอะใจ ได้ยินลูกละเมอ “แม่ช่วยด้วย” สืบจนรู้โดนทำร้าย ไม่ใช่ที่โรงเรียน แต่ในบ้านตัวเอง!
• แม่เอะใจ ลูกกลับจากโรงเรียน นอนร้องไห้-กัดเล็บจนเลือดออก เปิดวงจรปิดถึงกับน้ำตาไหล