หนูรักพี่เขามาก เหลือเงินหลักร้อย พิม พิมประภา ร้องไห้เพราะไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม ไม่เคยลืมบุญคุณ เชียร์ ช่วยเหลือจนเรียนจบ ร่ำไห้ถูกปฏิเสธจนชิน

นางเอกสาว “พิม พิมประภา ตั้งประภาพร” นอกจากเปิดใจทั้งน้ำตากับความรู้สึกถูกปฏิเสธบ่อยครั้งจนชิน แม้เข้ามาเป็นนางเอกละครเรตติ้งดีแต่อยู่ดีๆก็กลับหายหน้าไป ความรู้สึกการถูกปฏิเสธกลับมาอีกครั้ง เจ้าตัวหลั่งน้ำตาไม่รู้จริงๆ พิมผิดตรงไหน เจ้าตัวได้แต่ตั้งคำถามว่าละครเรื่องนี้พิมเล่นไม่ดีเหรอ หรือหนูไม่สวยพอ หรือเรตติ้งไม่ดี ทำไมเขาไม่ให้งานต่อ 2ปีเต็มๆที่ฟีดแบ็กดี ภาคภูมิใจในงานนั้นมากๆ โอกาสแรกที่ได้ทำจากนั้นก็หายไป

เคยถูกปฏิเสธละครเรื่องหนึ่งที่เจ้าตัวจะได้แล้ว แต่กลับโดนถอดกลางคัน จำภาพตัวเองได้แม่น อีกแล้ว ทำไมเขาเปลี่ยนตัวอีกแล้วทำไม จะอยู่ในคำว่าทำไม บ่อยๆ ผู้จัดการให้คำตอบสั้นๆง่ายๆ เลยแค่ว่า เขาไม่เลือกเรา คำที่เปลี่ยนพิมไปเลย คือ ถ้าพิมยังมายืนร้องไห้อย่างงี้ก็ไม่ทำให้พิมได้งาน ทำยังไงก็ได้ให้เขาเห็นเรา ไม่ต้องหาเหตุผลแต่ลงมือทำอย่างเดียว หลังวันฟ้าเปิด ใช้เวลา 2 ปีกว่าจะได้งานอีกครั้ง เรื่องอะไรมาก็จะเล่นให้สุด

พิม ยังเปิดใจถึงเรื่องที่ไม่เคยบอกใครมาก่อนว่า เรื่องที่ทำให้ตั้งใจจะไม่เป็นหนี้ ครั้งหนึ่งครอบครัวมีปัญหาทางด้านการเงินจนไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมมหาวิทยาลัย แต่ นางเอกรุ่นพี่ เชียร์ ฑิฆัมพร ช่วยเหลือให้ยืมเงินเพื่อจ่ายค่าเทอม

นางเอก พิม เล่าว่า จำได้ตอนมีบิลค่าเทอมที่ต้องไปจ่าย แต่ตัวเองยืนร้องไห้เพราะไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม เหลือเงินหลักร้อยในบัญชี ถึงขั้นที่ยืนร้องไห้หน้าห้องบัญชี เพราะต้องนำเงินเก็บที่มีทั้งหมดไปช่วยครอบครัว ทำยังไงไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม อยู่จุดนี้ได้ยังไง เรารู้ว่าเราไม่เคยขาดเพราะพ่อแม่เราทำงานหนักเพื่อให้เราได้การศึกษาที่ดีมาตลอด ตอนนั้น พิมเรียนจุฬาอินเตอร์

ตอนนั้น พิม จำได้ว่า พี่เชียร์ ( ฑิฆัมพร )ให้พิมยืมเงิน ช่วงนั้น เล่นละครกับเขา พิมได้กลับมาเล่นละคร เป็นคนที่มีบุญคุณกับพิมคนหนึ่งเหมือนกัน ช่วงที่เล่นละครหนักสำหรับเรา เขาก็รับรู้ปัญหาพิมมาตลอด ยื่นมือเข้ามาช่วยจ่ายค่าเทอม ทำให้เรามีใช้ (เรียนจนจบ) พอได้เงินมาพิมก็รีบคืนทันที ทุกวันนี้อาจจะไม่ได้เจอ ซึ่งพี่เขาอาจจะไม่รู้ว่า รักพี่เขามากเลย แต่เราไม่จำเป็นต้องไปเล่าให้ใครฟัง พี่เขามีพระคุณกับพิมมาก ชีวิตนี้ไม่เคยยืมเงินใคร ไม่คิดจะยืมใคร แต่เราก็มาจุดที่ได้รับความช่วยเหลือ