ความเงียบที่ดำรงอยู่ “ภายใน” ของพรรคประชาธิปัตย์ สามารถ “เข้าใจ” ได้

ไม่ว่าจะมองผ่าน นายชวน หลีกภัย ไม่ว่าจะมองผ่าน นายบัญญัติ บรรทัดฐาน ไม่ว่าจะมองผ่าน นายสุทัศน์ เงินหมื่น

ยิ่งเห็นความคึกคักของพรรครวมไทยสร้างชาติ ยิ่งต้องเงียบ

เพราะไม่เพียงแต่ นายพีระพันธุ์ สาลีรัฐวิภาค คืออดีตพรรคประชาธิปัตย์ หากแม้กระทั่ง นายวิทยา แก้วภราดัย ก็เคยเป็นประธานส.ส.พรรคประชาธิปัตย์

ยิ่ง นายไตรรงค์ สุวรรณคีรี อีกเล่า ยิ่งลึกซึ้ง

การแยกและแตกตัวของคน “พรรคประชาธิปัตย์” แต่อดีตถึงปัจจุบันดำรงอย่างต่อเนื่อง

เพราะ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ก็เคยเป็นเลขาธิการพรรคประชาธิปัตย์ แต่แล้วก็ผันตนเองไปก่อร่างสร้าง “พรรคกิจสังคม” ขึ้น

ดึงเอา นายบุญเท่ง ทองสวัสดิ์ ไปเป็น “มือขวา”

เพราะ นายสมัคร สุนทรเวช ก็เคยอยู่พรรคประชาธิปัตย์ นายอุทัย พิมพ์ใจชน ก็เคยอยู่พรรคประชาธิปัตย์ นายวีระ มุสิกพงศ์ ก็เคยอยู่พรรคประชาธิปัตย์

แต่กรณี “พรรครวมไทยสร้างชาติ” กลับเจ็บมากกว่า

มิใช่เพราะมี นายพีระพันธุ์ สาลีรัฐวิภาค มิใช่เพราะมี นายวิทยา แก้วภราดัย

เพราะ นายพีระพันธุ์ สาลีรัฐวิภาค ก็แยกตัวออกไปตั้งแต่แรกมีการขานชื่อ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา เป็นนายกรัฐมนตรีเมื่อเดือนมิถุนายน 2562 แล้ว

แต่เมื่อมี “วิทยา” และเมื่อมี “เอกนัฏ” ก็มองออก

มองออกว่ามีความสัมพันธ์และเกี่ยวกับหมู่มวลมหาประชาชน “กปปส.” อย่างแน่นอนและแยกไม่ออกไปจากบทบาทของ “ลุงกำนัน”

ในที่สุดก็เป็น นายไตรรงค์ สุวรรณคีรี

รัฐประหารเดือนกันยายน 2549 รัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 เป้าหมายชัด

นั่นก็คือ โค่น นายทักษิณ ชินวัตร นั่นก็คือ โค่น น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร แต่พอถึงการเลือกตั้งเดือนมีนาคม 2562 ไฉนเป้าหมายกลับเป็นพรรคประชาธิปัตย์

เกิดการแยก แตกตัวอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน