ไอโฟนเครื่องหนึ่งซื้อผัดกะเพราได้พันจาน คนแห่ซื้อไอโฟนล้นหลาม แต่ประเทศไทยยังต้องการตรึงค่าแรงขั้นต่ำ 353 บาท ไม่งั้นอุตสาหกรรมจะย้ายฐานการผลิตไปประเทศเพื่อนบ้าน

กองเชียร์ประยุทธ์ปลื้มใจ คนเข้าคิวซื้อป๊อปคอร์นเต็มห้าง คนแห่จองรถในงานมอเตอร์เอ็กซ์โป เห็นไหม ตู่ทำให้เศรษฐกิจดี แต่พอพรรคเพื่อไทยประกาศนโยบายค่าแรง 600 บาท พรรคก้าวไกลขึ้นทันที 450 บาท กลับบอกว่าจะพาประเทศชาติฉิบหาย

รถใหม่ไม่ใช่เพิ่งจะขายดี ช่วงโควิด คนตกงาน รถหรูวิ่งขวักไขว่ สมัยนี้เบนซ์บีเอ็มกลายเป็นรถธรรมดา มันต้องซูเปอร์คาร์ ได้สิทธิ Privilege จอดในห้าง คนชั้นกลางขับอีโคคาร์เป็นพลเมืองชั้นสองครึ่งสามครึ่ง คือต้องไปจอดชั้นเลขครึ่ง เดินลงบันได

ดูยอดขายบ้านไหม โครงการหรูแสนสิริ เพิ่งทุบสถิติปี 65 รายได้ 3.5 หมื่นล้าน เพิ่มเกือบ 20% จากปีก่อน แต่สะท้อนเศรษฐกิจในภาพรวมไหม เศรษฐา ทวีสิน ก็เพิ่งพูดในงานอีโคโนมิกฟอรัมว่า ความเหลื่อมล้ำเป็นปัญหาใหญ่ของประเทศไทย

มันเป็นอย่างนี้มาสิบยี่สิบปีแล้ว ขับรถผ่านหมู่บ้านจัดสรร บนถนนตัดใหม่ อภิมหาโครงการแค่ด้านหน้าก็ยังกับปราสาทราชวัง ถึงไม่ได้ติดป้าย “คนจนและหมาห้ามเข้า” คนขับรถญี่ปุ่นก็ไม่กล้าเข้า จะบอกว่าขอเข้าไปดูบ้านตัวอย่าง รปภ.คงหัวร่อตาย

ร้านอาหารแพงๆ บวก Vat บวก Service Charge บางแห่งคนนั่งล้น เพราะติดอันดับติดดาว ต้องไปชิมให้ได้ แต่ร้านตามสั่งปากซอยเงียบเหงา เพราะต้องแข่งกับไรเดอร์ ร้านสเต๊ก ร้านกาแฟ ต้องมีมุมสวยๆ ให้เซลฟี่ ค่ากาแฟบางทีไม่ถึง 10 บาท แต่บวกค่าตกแต่งอีก 4-50 บาท

ร้านกาแฟตามปั๊มก็เพิ่งขึ้นราคาไม่เห็นใครว่าอะไร แต่ขึ้นค่าแรงไม่ได้ จะเป็นจะตาย

คนจนต้องพอเพียง “ผักสวนครัวรั้วกินได้” จมูกปลาไหล หูปลาช่อน แต่คนชั้นกลางสั่งซื้อจมูกปลาแซลมอน บำรุงผิวพรรณ

เศรษฐกิจไทยเปลี่ยนไปนานแล้ว ทั้งเหลื่อมล้ำสูง ผันผวนมาก ขับรถไปต่างจังหวัดเปิดวิทยุฟัง มีแต่โฆษณาปุ๋ย ยาปราบศัตรูพืช กับอาหารเสริม สินค้าความงาม

“เทรนด์รักษ์โลกรักสุขภาพกำลังไปด้วยกัน” อันนี้โฆษณาวิทยุกรุงเทพ ชักชวนซื้อกองทุน ยุครักษ์โลกทำกำไร

แม่ค้าออนไลน์ ยูทูบเบอร์ มาจากไหนไม่รู้ บางรายทำเงินได้หลายสิบล้าน ค่าโฆษณา ค่าการตลาด สำคัญกว่าภาคการผลิตและค่าแรง ได้ค่าตอบแทนต่างกันหลายสิบหลายร้อยเท่า

อีลอน มัสก์ CEO เทสลา ตกจากสถานะมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของโลก คนที่ขึ้นมาแทนคือ แบร์นาร์ด อาร์โนลด์ ผู้บริหาร LVMH ขายสินค้าแบรนด์เนมเช่น คริสเตียน ดิออร์, หลุยส์ วิตตอง นั่นไง

มหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของโลกไม่ใช่เจ้าของอุตสาหกรรมอุปโภคบริโภค ไม่ใช่ทุนเทคโนโลยีอีกต่อไป แต่เป็นเจ้าของสินค้าแบรนด์เนมที่ขายคนมั่งคั่ง ไม่สนใจว่าราคาเท่าไหร่ ขอเพียงถูกใจและได้ใช้สินค้ามีคลาส

คนมั่งคั่งอย่างนี้มีมากมายเท่าไหร่ ในโลกที่ยังมีคนอดอยาก ขาดการศึกษาอยู่มากมาย มีโรคระบาด มีสงคราม มีรัฐคลั่งศาสนา ผู้หญิงไม่คลุมหน้าถูกทุบตาย

นี่คือโลกที่โคตรเหลื่อมล้ำ น่าคลั่งใจ แต่จะชอบหรือไม่ก็ต้องยอมรับว่าเรากำลังอยู่กับมัน ถึงจะใช้ชีวิตพอเพียง ก็ต้องเข้าใจว่าเศรษฐกิจเสรีนิยมใหม่เติบโตด้วยการสร้างมูลค่า แบบขายกาแฟก็ต้องตกแต่งร้าน ทำเท่เป็น Working Space (แต่มีไม่กี่คนหรอกที่นั่งนาน) ขายอาหารก็บวกขายดีไซน์ ขายขนมก็สำคัญที่แพ็กเกจ ขายผักผลไม้ก็ต้องปั๊มออร์แกนิก (สะเดาออร์แกนิกค่ะ)

โลกจึงพูดเรื่องซอฟต์เพาเวอร์ แต่ประเทศไทยยุคประยุทธ์เอามาพูดจนหมดราคา ซอฟต์เพาเวอร์กลายเป็นอนุรักษ์ของเก่า แตะต้องไม่ได้ แล้วบังคับเด็กเรียนประวัติศาสตร์ไทย

เจ้าสัวซีพีพูดถูก เราต้องดึงดูดคนมั่งคั่งสูงมาพักอาศัย เพื่อให้เกิดการใช้จ่ายมูลค่าสูง เช่นขายผัดกะเพราข้างถนนให้คนไทย 50 บาท ผัดกะเพราออร์แกนิกเนื้อโคขุนขายคนมั่งคั่งจานละ 1,000

แต่เจ้าสัวพูดผิดจังหวะ ทั้งกฎหมายขายที่ดิน ควบรวม ลิขสิทธิ์บอลโลก

อันที่จริงเจ้าสัวพูดถูกมานาน ทฤษฎีสองสูง สินค้าเกษตรราคาสูง เงินเดือนค่าแรงสูง แต่ไม่ค่อยมีคนฟัง มีแต่คนฮือต้านทุนผูกขาดสร้างความเหลื่อมล้ำ

เราจะชอบโลกอย่างนี้หรือไม่ก็ตาม ก็ต้องอยู่กับมัน ผมไม่ชอบ ในชีวิตไม่เคยใช้สินค้าแบรนด์เนม ซื้อเสื้อห้างตอนลดครึ่งราคา ไม่เคยกินอาหารเสริม ไม่เคยกินกาแฟแก้วละร้อยกว่าบาท ขับรถเก่าติด NGV แต่ยอมรับว่าวิถีเศรษฐกิจสมัยใหม่ขึ้นกับการใช้จ่ายเพิ่มมูลค่า ถ้าคนส่วนใหญ่ใช้จ่ายอย่างผม เศรษฐกิจคงโต 0% หรือติดลบ

คนชั้นกลางที่ไม่เดือดร้อนสามารถใช้ชีวิตอย่างพอเพียง ก็ใช้ไป แต่จะเห็นด้วยกับค่าแรง 450,600 หรือไม่ก็ตาม ต้องยอมรับว่าการกดค่าแรงต่ำเพื่อเป็นฐานรองรับเศรษฐกิจมั่งคั่งสูงนั้น จะนำไปสู่สังคมวิบัติ

เศรษฐกิจไทยไม่ได้พึ่งโรงงานทอผ้าตั้งนานแล้ว คนมีฐานะซื้อเสื้อซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมหลักหลายพันหลักหมื่น แต่กลับท่องคาถาพร้อมกันเหมือนโดนล้างสมอง

อย่าขึ้นค่าแรงขั้นต่ำๆ เดี๋ยวต่างชาติย้ายฐานการผลิต เดี๋ยวคนไทยจะตกงาน