‘กงจิน’ ในละคร Hometown Cha-cha-cha หรือเมืองโพฮัง ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศเกาหลีใต้ อยู่เหนือขึ้นมาจากเมืองปูซาน ห่างจากกรุงโซลประมาณ 300 กิโลเมตร การเดินทางโดยขนส่งสาธารณะที่นิยมมากที่สุดคือการนั่งเครื่องบินจากสนามบินกิมโปไปลงสนามบินโพฮัง หรือรถไฟความเร็วสูง KTX ค่าตั๋วประมาณ 1,500 บาท หรือ 53,000 วอน ส่วนการเดินทางในตัวเมืองโพฮังที่ถูกที่สุดจะใช้รถบัสเป็นหลัก หรือรถแท็กซี่ซึ่งมีราคาค่อนข้างสูง เช่น ค่าแท็กซี่จากสถานีโพฮังไปโฮมิกต ซันไรส์ สแควร์ หรือ ประติมากรรมรูปมือกลางทะเล ทางใต้ของตัวเมือง ประมาณ 1,700 บาทหรือ 60,000 วอน ใกล้เคียงกับการไปจุดถ่ายทำละคร

เมืองโพฮังขึ้นชื่อเรื่องอาหารทะเล เช่น ปูหิมะแดงในช่วงฤดูร้อนและใบไม้ร่วง หรือปลาแห้งกวาเมกิในฤดูหนาว รวมทั้งบะหมี่หมึกสด หรือ มุลเฮว ถ้าลงจากสถานีรถไฟโพฮัง และนั่งรถแท็กซี่ต่อมาบริเวณตลาดปลาชุกโด ในตัวเมือง หรือท่าเรือก็จะเจอร้านอาหารทะเลสดจำนวนมาก โดยเฉพาะย่านกูโรงโป ที่มีทั้งร้านอาหารและหมู่บ้านญี่ปุ่นโบราณที่เป็นจุดถ่ายทำละครเรื่อง When the Camellia Blooms อีกด้วย

มุ่งหน้าไปจุดถ่ายทำละครทางตอนเหนือของตัวเมือง เราจะเจอกับอนุสรณ์สถานซาบัง บนยอดภูเขามูกึนบง ที่มีเรือประมงโดดเด่นอยู่บนยอดเขา และเป็นจุดถ่ายทำฉากสำคัญของเรื่อง ที่นี่จะได้เห็นวิวชายทะเลตะวันออกของเมืองโพฮังยาวสุดลูกหูลูกตา แถมยังเป็นสถานที่ป้องกันการกัดเซาะของน้ำทะเลและการทรุดตัวของแผ่นดินที่สร้างขึ้นในสมัยรัฐบาลเผด็จการ ปาร์ค จ็อง-ฮี

เลยไปอีกหน่อยจะพบกับ หาดวอลโพ สถานที่ที่พระนางได้พบกันครั้งแรก และจุดเล่นเซิร์ฟบอร์ด ซึ่งห่างจากตลาดชองฮา ซึ่งเป็นจุดถ่ายทำหลักของละครเรื่องนี้ไม่ไกล ในตลาดนี้จะมีบ้านและร้านของตัวละครสำคัญๆ ในเรื่องอยู่ รวมทั้งร้านกาแฟ Live Café & Pub Coffee ซึ่งมีนักท่องเที่ยวมาต่อคิวถ่ายรูปกับฉากถ่ายทำละครเหล่านี้จำนวนมากตั้งแต่เช้าถึงค่ำ พาให้หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้คึกคักไปด้วย แต่ร้านรวงที่ใช้ถ่ายทำละครเป็นเพียงแค่ฉากสมมติที่ดัดแปลงบ้านเก่าในย่านนี้ขึ้นมาเพื่อถ่ายทำละครโดยเฉพาะ ไม่ใช่ร้านกาแฟจริงที่เข้าไปดื่มได้ แต่อนุญาตในถ่ายรูปหน้าร้านได้เฉยๆ

เนื่องจากเมืองตั้งอยู่ทางชายทะเลฝั่งตะวันออกของประเทศ ทุกจุดจึงสามารถชมพระอาทิตย์ขึ้นได้อย่างชัดเจน ในขณะที่จุดพักผ่อนสำคัญ คือ โฮมิกต ซันไรส์ สแควร์ ที่เป็นเหมือนสวนสาธารณะ ให้คนได้มาเดินเล่น ชมวิว ให้อาหารนกนางนวล และกินปลาย่าง หมึกอย่างแบบชิลๆ ซึ่งทางตอนใต้ของเมือง นอกจากจะมีประติมากรรมรูปมือแล้วยังมีโรงแรมและเพนชั่นสำหรับพักผ่อนริมทะเลอีกมากมาย

ตรงกันข้าม ชายทะเลทางตอนเหนือของตัวเมืองจะมีลักษณะคล้ายๆ กันคือเป็นหมู่บ้านชาวประมงขนาดเล็ก มีร้านค้า ร้านอาหารเล็กๆ ประภาคาร ท่าเรือ สวนผัก และจุดกางเต็นท์สำหรับแคมปิ้ง เรียกว่าบรรยากาศไม่ต่างจากในละคร แต่สิ่งที่ต่างอย่างชัดเจน คือ แทบจะไม่มีคนหนุ่มสาวในชุมชน แต่เป็นคนรุ่นคุณลุง ป้า ตา ยาย ที่ทำอาหารชีพประมง เกษตร และดูแลเคบิ้นแคมปิ้ง หรือจุดกางเต็นท์เพื่อนให้นักท่องเที่ยวมาเช่าในช่วงวันหยุดเท่านั้น ส่วนคนหนุ่มสาวก็ย้ายไปทำงานในเมืองใหญ่อย่างโซลหรือปูซาน ละครเรื่องนี้จึงถือว่าเป็นการสร้างกระแสการกลับมาใช้ชีวิตในชนบทให้กับคนเกาหลี ได้หันกลับมาสนใจบ้านเกิด หรือท่องเที่ยวต่างจังหวัดอีกครั้ง