ลุงอับอาย เพื่อนเห็นเก็บ “อาหารเหลือ” งานเลี้ยงรุ่น แต่กลับบ้านได้ข้อความยาว อ่านแล้วตื้นตันมาก

เว็บไซต์ NetEase ได้รายงานเรื่องราวการไปงานเลี้ยงรุ่นของชายชาวจีนคนหนึ่ง ซึ่งได้รับความสนใจอย่างมากจากชุมชนออนไลน์ เนื่องจากเพื่อนบังเอิญเห็นฉากน่าอับอาย ระหว่างเก็บอาหารเหลือกลับบ้าน โดยไม่คาดคิดว่าในคืนนั้นจะได้รับข้อความจากประธานนักเรียน อ่านแล้วตื้นตันใจจนพูดไม่ออก

นานหวัง (นามสมมุติ) เกิดและโตในครอบครัวที่ฐานะไม่มั่งคั่ง และผลการเรียนก็ไม่ได้โดดเด่นจนเกินไป หลังจากจบมัธยมปลาย แทนที่จะเลือกเรียนมหาวิทยาลัยเหมือนเพื่อนๆ จึงตัดสินใจลาออกมาทำงานอย่างหนักเพื่อหารายได้ เพื่อช่วยพ่อแม่หาเงินเลี้ยงชีพ

หลังจากลำบากมากว่าทศวรรษ ก็เปลี่ยนจากทีมงานก่อสร้าง จนกลายเป็นพ่อค้าวัสดุก่อสร้างชื่อดัง ด้วยความช่วยเหลือจากหลายๆ คน และยิ่งโชคดีเมื่อช่วงนี้ธุรกิจกำลังใจไปได้ดีมาก จนถึงตอนนี้ได้เปิดร้านวัสดุก่อสร้างขนาดใหญ่และมีชื่อเสียงในพื้นที่ถึง 2 แห่งแล้ว

กระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาได้รับข้อความจากประธานชั้นเรียน แจ้งว่าต้องการจัดงานเลี้ยงรุ่นเพื่อฉลองครบรอบ 50 ปีของโรงเรียน เนื่องจากนานมากแล้วที่ไม่ได้มีโอกาสกลับมาพบกันอีกครั้ง นับตั้งแต่การแพร่ระบาดของโควิด-19 ครั้งนี้เพื่อนทุกคนจึงตื่นเต้นกันมาก

โดยประธานชั้นเรียนติดต่อมาเพื่อขอให้เขาช่วยเป็นธุระดูแลการจองร้านอาหารและการเดินทาง เนื่องจากเขาอยู่บ้านเกิดมานานและมีประสบการณ์มากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ซึ่งเขาก็ตอบตกลงทันที งานคืนสู่เหย้าในชั้นเรียนของเราเกิดขึ้นอย่างมีความสุข ทุกคนตื่นเต้นที่จะทบทวนความทรงจำสมัยเรียน พร้อมทั้งถามถึงสุขภาพและสถานการณ์ชีวิตของกันและกันอย่างจริงใจ

กระทั่งถึงเวลาที่งานเลี้ยงเลิกรา เมื่อประธานชั้นเรียนกำลังจะไปจ่ายเงิน นายหวังจึงได้เปิดเผยว่าตนเองจ่ายเงินไปทั้งหมดแล้ว จำนวนเงินสำหรับมื้ออาหารวันนี้คือเกือบ 20,000 หยวน (มากกว่า 1 แสนบาท) แน่นอนนี่ไม่ใช่เงินเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเขา แต่เนื่องจากไม่ได้เจอเพื่อนๆ และสนุกสนานร่วมกันแบบนี้มานานแล้ว เขาถึงได้ตัดสินใจจ่ายค่าอาหารมื้อนี้เองเพื่อนทุกคนมีความสุขมากหลังจากรู้เรื่องนี้ พากันกล่าวขอบคุณก่อนจะบอกลากันไป

• เสื่อมมาก! ภาพ “มุมลับ” เกมจูบในงานเลี้ยงรุ่น มิตรภาพแนบแน่น คู่สมรสเห็นบ้านแตกแน่
• หุบยิ้มไม่ได้ หนุ่มป่วยต้องแอดมิท พยาบาลพร้อมใจมาเยี่ยมแน่นห้อง คุ้นหน้าคุ้นตาทั้งนั้น

หลังจากที่ทุกคนออกไปหมดแล้ว นายหวังก็กลับไปที่โต๊ะปาร์ตี้และรวบรวมอาหารที่เหลือ และวางแผนที่จะนำกลับบ้านเพื่อทานในมื้อต่อไป ถึงแม้ตอนนี้การเงินของเขาจะไม่ได้เหลือขาดอะไร แต่สำหรับคนอย่างเขาที่มีวัยเด็กไม่สลายรัก นิสัยเช่นนี้จึงกลายเป็นสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่ยังเด็ก การเห็นคุณค่าและไม่ทิ้งอาหารเป็นสิ่งสำคัญมาก เลยขอให้ทางร้านเอากล่องมาเก็บอาหารที่เหลือ

โดยไม่คาดคิดว่าจะมีเพื่อนกลุ่มหนึ่งกลับมาหยิบของที่ลืมไว้ และบังเอิญเห็นฉาก “เก็บอาหารเหลือ” นี้เข้าพอดี เพื่อนกลุ่มนั้นมีประธานนักเรียนรวมอยู่ด้วย สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเขินอายมาก แม้ว่าเพื่อนๆ จะไม่ได้พูดอะไร แค่ทักทายสั้นๆ แล้วก็จากไปก็ตาม

คืนนั้น หลังจากนานหวังกลับถึงบ้าน จู่ๆ ก็ได้รับข้อความจากประธานนักเรียน เนื้อหาของข้อความทำให้พูดไม่ออก “เพื่อน ขอบคุณมากสำหรับการเตรียมงานในวันนี้ ขอบคุณที่ทำให้พวกเรามีช่วงเวลาที่ดีในวันนี้

ต่อมาคือเรื่องเงินสำหรับค่าอาหารและเครื่องดื่ม ทุกคนต่างยอมรับในความมีน้ำใจของนาย แต่จริงๆ แล้วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โควิดและเศรษฐกิจทำให้เป็นเรื่องยาก เราทุกคนรู้ดีว่าการหาเงินตอนนี้ยากแค่ไหน ดังนั้นทุกคนจึงตกลงที่จะรับเพียงความรักและน้ำใจของนายไว้

บอกตามตรงว่าจริงๆ เมื่อกี้ไม่มีใครลืมอะไรเลย เพื่อนร่วมชั้นส่งตัวแทนกลับไปถามราคาอาหารของวันนี้ เพื่อพวกเราจะได้กลับมาจ่ายเงินคืนให้นาย ฉันได้รวบรวมเงินไว้แล้วตอนนี้ก็เพียงแค่ต้องโอนคืนให้นาย

นอกจากนี้ ไม่ต้องรู้สึกอาย เป็นสิ่งดีที่ไม่ทิ้งอาหาร คราวหน้านายสามารถแนะนำเพื่อนๆ และให้พวกเราทุกคนอยู่ช่วยแพ็กอาหารด้วยได้”

หลังจากอ่านข้อความจากประธานนักเรียนแล้ว นายหวังบอกว่าเขาอดไม่ได้ที่จะเงียบไปด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น เป็นเรื่องจริงที่ว่าเพื่อนที่ดีเปรียบเสมือนแสงตะวันอันสวยงาม หรือดอกไม้หอมที่แผ่ความอบอุ่นมาสู่ชีวิตของเรา ดังนั้นเขาเขารู้สึกโชคดีมากที่มีเพื่อนร่วมชั้นที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้