น้ำตาไหลไม่รู้ตัว หนุ่มวัย 36 ปี ติดเชื้อโควิด-19 กลับมารักษาตัวที่บ้านเกิด ได้รับจดหมายให้กำลังใจจากคุณครู 2 ท่าน 

จากกรณีผู้ใช้เฟซบุุ๊กรายหนึ่งได้โพสต์ภาพจดหมายที่เขียนด้วยลายมือสวยงาม หลังจากที่ตนเองติดเชื้อโควิด-19 และกำลังพักรักษาตัวอยู่ที่ รพ.สนาม ก่อนจะได้รับจดหมายให้กำลังใจจากคุณครู 2 ท่าน 

โดยจดหมายดังกล่าว มีใจความว่า “สวัสดีสงกรานต์ ศิษย์รักของครู

ครูได้ข่าวว่าสงกรานต์ไม่สบาย แต่ครูไม่รู้จะติดต่อสื่อสารได้อย่างไรในยามนี้ ครูจึงใช้วิธีนี้ ครูให้กำลังใจเธอ สู้กับโรคภัยที่เป็นอยู่ ใจที่แข็งกล้าเท่านั้น ที่จะฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ผ่านพ้นไปได้ หลังจากเมฆฝนผ่านพ้นไป ท้องฟ้าที่สดใสก็จะตามมา เมื่อคลื่นในทะเลสงบ ก็จะเห็นความสวยงามของทะเลเสมอ

ขอให้สู้ๆ นะครับ ครูทั้งสองขอเป็นกำลังใจช่วย ครูขอภาวนาให้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง และจงหายจากโรคภัยที่เป็นอยู่ในเร็ววัน โชคดีนะครับ รักและเป็นห่วงศิษย์เสมอ

คุณครูเสมือน…คุณครูพรทิพย์”

ต่อมาผู้สื่อข่าวได้เดินทางไปพบกับ คุณครูเสมือน และ คุณครูพรทิพย์ เกษามูล เปิดเผยว่า ก่อนหน้านั้นตนทั้งสองคนสอนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนบ้านห้วยข่อย ต.ศิลา อ.หล่มเก่า จ.เพชรบูรณ์ ปัจจุบันได้เกษียณอายุราชการมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังมีความห่วงใยและติดตามข่าวคราวของลูกศิษย์ทุกๆ คน ซึ่งอยู่ในหลากหลายอาชีพ ใครที่ตกทุกข์ได้ยากตนก็จะให้กำลังใจ

คุณครูเสมือน เกษามูล

ในกรณีสงกรานต์ตนและภรรยาก็เคยสอน เมื่อทราบข่าวว่าไม่สบายป่วยติดเชื้อโควิด จึงรู้สึกเป็นห่วงและต้องการที่จะให้กำลังใจ แต่ก็ไม่มีเบอร์โทรจึงไม่รู้จะติดต่อได้อย่างไร ต่อมาทราบว่ามารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสนามอำเภอหล่มเก่า จังหวัดเพชรบูรณ์ จึงได้เขียนจดหมายฝากลูกสาวให้เอาไปให้

กระทั่งมารู้อีกทีว่า ลูกศิษย์คนดังกล่าวได้นำไปโพสต์ในเฟซบุ๊ก ตนในฐานะครูก็ยังมีความรัก ความห่วงใยลูกศิษย์ทุกคน มันเป็นจิตวิญญาณของความเป็นครู 

ด้าน นายสงกรานต์ อายุ 36 ปี เปิดเผยกับผู้สื่อข่าวว่า ตนเรียนชั้นอนุบาล 1 กับครูพรทิพย์ และเรียนกับครูเสมือน ในชั้น ป.4 ต่อมาตนได้มีครอบครัว รวมทั้งไปทำงานอยู่ต่างจังหวัดแทบจะไม่ได้พบกับครูทั้งสองคนเลย

ต่อมาตนได้ติดเชื้อโควิด-19 ขณะที่ทำงานอยู่ที่โรงงานแห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัด จึงขอกลับมารักษาตัวที่อำเภอหล่มเก่า โดยเจ้าหน้าที่ให้ไปนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสนาม

มีอยู่วันหนึ่งตนไปเอาของในกล่องสำหรับผู้ป่วย แต่ละคนก็พบว่ามีจดหมายฉบับหนึ่ง ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าเป็นจดหมายจากโรงพยาบาล แต่เมื่อหยิบขึ้นมาดูได้เห็นลายมือก็จำได้ทันทีว่า เป็นลายมือของคุณครูเสมือน

ตนรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าข้างในเขียนว่าอย่างไร แต่ก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จึงได้นำไปเปิดอ่านที่เตียง อ่านไปน้ำตาก็ไหลไป ทำให้ตนมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับความเจ็บป่วยที่เป็นอยู่