คล้ายกับเสียงโวยในเรื่อง “ซื้อเสียง” จาก นายชวน หลีกภัย จะเป็น “แผ่นเสียงตกร่อง”

เพราะเป็นหลักนิยมของ นายชวน หลักภัย ตั้งแต่เข้าสู่สนามการเลือกตั้งเมื่อปี 2512 มาแล้วว่าจะไม่ยอมใช้เงินในการซื้อเสียงอย่างเด็ดขาด

สัมผัสวลีที่ว่า “กาแฟ” ถ้วยเดียวก็จะไม่เลี้ยง

เสียงเช่นนี้จะกลายเป็น “โลโก้” ประจำตัวของ นายชวน หลีกภัย ไม่ว่าจะสู้กับพรรคชาติไทย ไม่ว่าจะสู้กับพรรคกิจสังคมในอดีต

กระนั้น ก็ต้องยอมรับว่าปี 2566 นี้หนักหนาสาหัส

ถามว่าเป็นความหนักหนาสาหัสอันเนื่องแต่พรรคเพื่อไทย พรรคก้าวไกลกระนั้นหรือ

ตอบได้เลยว่ามิใช่ เพราะพื้นที่ของพรรคเพื่อไทยคือภาคตะวันออกเฉียงเหนือ คือภาคเหนือ มิใช่ภาคใต้อันเป็นถิ่นของพรรคประชาธิปัตย์

ยิ่งพรรคก้าวไกล ยิ่งไม่มีเรื่อง “ซื้อเสียง”

ภาวะสุดแสนจะทนทานได้ของ นายชวน หลีกภัย จึงน่าจะมาจากพรรครวมไทยสร้างชาติ พรรคพลังประชารัฐ พรรคภูมิใจไทยมากกว่า

นั่นก็คือ เป็นเรื่องของพรรคร่วมรัฐบาลด้วยกัน

หากดูจากเลือกตั้งปี 2562 มายังที่ตระเตรียมในปี 2566 ก็จะเข้าใจ

เพราะในการเลือกตั้งเดือนมีนาคม 2562 แม้พรรคประชาธิปัตย์จะได้ 22 ในภาคใต้ แต่ก็ถูกแย่งยึดไปโดยพรรคพลังประชารัฐ พรรคภูมิใจไทย

มาถึงพรรครวมไทยสร้างชาติยิ่งน่าเจ็บปวด

ไม่เพียงแต่ “ดูด” เอาคนของพรรคประชาธิปัตย์ตั้งแต่ระดับหัวหน้าพรรคยันเลขาธิการพรรคยังมุ่งหมายจะขยายจำนวนในภาคใต้อีกด้วย

ใครเป็นพรรคประชาธิปัตย์ก็ต้องเจ็บ ก็ต้องแค้น

ความเจ็บปวดของ นายชวน หลีกภัย จึงเป็นความเจ็บปวดของพรรคประชาธิปัตย์

เพียงแต่มิได้เจ็บปวดต่อพรรคเพื่อไทย หากแต่เจ็บปวดจากพวกเดียวกัน จากพรรครวมไทยสร้างชาติ พรรคพลังประชารัฐและพรรคภูมิใจไทย

จากกลยุทธ์ “ตกปลาในบ่อเพื่อน”