ความขัดแย้งของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ น่าศึกษา

น่าศึกษาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าความขัดแย้งระหว่าง พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ กับ พล.อ.เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ อันปรากฏขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ 2524

ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าสถานการณ์เดือนพฤษภาคม 2535

ระหว่าง พล.อ.สุจินดา คราประยูร กับ พล.ต.จำลอง ศรีเมือง โดยมี พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ อยู่ในฐานะเสมือนกับเป็น”คนกลาง”

เพียงแต่จะเป็นกลางไป”ข้างไหน”เท่านั้น

มีบทเรียนในประวัติศาสตร์ยุคใกล้จำนวนมากมายให้นำมาเปรียบเทียบ ศึกษา

ไม่ว่าจะเป็นกรณีของระหว่าง จอมพล ป.พิบูลสงคราม พล.ต.อ.เผ่า ศรียานนท์ กับ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ในเดือนกันยายน 2500

ไม่ว่าจะเป็นบทเรียนจาก”กบฏเดือนมีนาคม 2520″

ในที่สุด รัฐบาล นายธานินทร์ กรัยวิเชียร อันมีรากฐานมาจากรัฐประหารเมื่อเดือนตุลาคม 2519 ก็เสนอประหารชีวิต พล.อ.ฉลาด หิรัญศิริ

แม้จะเป็น”ทหาร”ด้วยกัน แต่ก็เกิดขึ้นได้

กรณี พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ อาจไม่เกิดขึ้น

แต่พลันที่ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไปอยู่พรรครวมไทยสร้างชาติ และก่อให้เกิดการแยกแตกตัวในพรรคพลังประชารัฐ

ความเป็นจริงนี้ก็คือ”รูปธรรม”ในทางการเมือง

สะท้อนความขัดแย้ง แตกแยกในสถานการณ์เดือนกันยายน 2564 อันมีตัวละครสำคัญคือ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา กับ ร.อ.ธรรมนัส พรหมเผ่า

โดยมี พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ อยู่ในฐานะ”คนกลาง”

หากกรณี พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ เป็นลับลวงพราง

ก็ต้องยอมรับว่ายุทธการลับ ลวง พราง ในเดือนพฤศจิกายน 2565 เป็นลับ ลวง พราง อันมากด้วยรอยแผลและความเจ็บปวด

โดย พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ เจ็บอย่างหนักหนา สาหัส