คอลัมน์ บทบรรณาธิการ
มหันตภัยน้ำมันรั่ว

ผ่านมานานกว่า 1 สัปดาห์ กรณีน้ำมันดิบ รั่วไหล บริเวณทุ่นผูกเรือน้ำลึกกลางทะเลของบริษัท สตาร์ปิโตรเลียม รีไฟน์นิ่ง จำกัด (มหาชน) หรือ เอสพีอาร์ซี ซึ่งตั้งอยู่ในท่าเรืออุตสาหกรรมมาบตาพุด อ.เมืองระยอง จ.ระยอง จำนวนนับแสนลิตร เมื่อวันที่ 25 มกราคมที่ผ่านมา สร้างความวิตกกังวลให้กับประชาชนทั้งในพื้นที่และโดยทั่วไป

น้ำมันปริมาณมหาศาลได้เคลื่อนตัวสู่ชายฝั่งทะเลหลายจุด ที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญของจังหวัด เหตุการณ์ครั้งนี้ส่งผลกระทบมากมายหลายมิติทั้งด้านสิ่งแวดล้อม ระบบนิเวศทางทะเล การท่องเที่ยว ภาคการประมง ธุรกิจร้านค้าอาหารทะเล

ตลอดจนชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชน

ข้อมูลจากกรีนพีซ ประเทศไทย องค์กรรณรงค์ด้านสิ่งแวดล้อมระบุว่า ภัยน้ำมันรั่วระหว่างการขนถ่ายในทะเลหรือจากการขุดเจาะน้ำมัน สำหรับประเทศไทยเคยเกิดขึ้นมากกว่า 235 ครั้งในช่วง 45 ปีที่ผ่านมา

ในจำนวนนี้เป็นการรั่วไหลขนาดใหญ่ 9 ครั้ง ครั้งรุนแรงที่สุดเกิดในเขตอุตสาหกรรม มาบตา พุด จ.ระยอง เมื่อปี 2556 น้ำมันกว่า 5 หมื่นลิตร รั่วจากท่อส่งน้ำมันทางทะเลของบริษัท พีทีที โกลบอล เคมิคอล หรือ พีทีทีจีซี บริเวณใกล้เคียงกับจุดท่อน้ำมันดิบของเอสพีอาร์ซี แตกรั่วในปัจจุบัน ซึ่งปริมาณน้ำมันที่รั่วไหลครั้งนี้ จำนวน 4 แสนลิตร 1.6 แสนลิตร หรือ 5 หมื่นลิตร
ข่าวจากหลายแหล่งยังสับสนว่าเท่าใดกันแน่

แสดงให้เห็นว่า ไม่มีการเปิดเผยข้อ เท็จจริงให้ประชาชนได้รับทราบอย่าง ตรงไปตรงมา ซึ่งจะมีผลเสียมากกว่า

ในการเข้าคลี่คลายสถานการณ์ ทุกหน่วยงานเกี่ยวข้องทั้งจากส่วนกลาง ส่วนภูมิภาค และจังหวัด รวมถึงกองทัพเรือที่ทำงานอย่างเข้มแข็ง แต่จะควบคุมการแพร่กระจายของน้ำมันได้ขนาดไหน ยังต้องรอดูกันต่อไป

หลังจบเหตุการณ์นี้ทุกภาคส่วนควรต้องวิเคราะห์ถอดบทเรียนเพื่อวางมาตรการป้องกันอย่างจริงจัง เพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก สิ่งที่สำคัญคือต้องลงทุนในเรื่องอุปกรณ์ป้องกันและเตรียมพร้อมรับมืออุบัติภัย ซึ่งปัจจุบันมีระบบที่ได้รับการพัฒนาเทคโนโลยีให้ทันสมัยมากขึ้น ภาครัฐจำเป็นต้องส่งเสริมให้เอกชนลงทุนส่วนนี้ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาซ้ำซาก หรือสามารถจำกัดขอบเขตความเสียหายให้เล็กที่สุด

แม้การลงทุนจะแพง แต่ก็คุ้มค่ากว่าการลงทุนไปกับอาวุธยุทโธปกรณ์หรือเรือดำน้ำแน่นอน