ทำอยู่ 2 เดือน! ครูสาวตัดสินใจลาออก ชี้งานเอกสารเยอะ ไม่ได้สอนเด็ก ฝากข้อคิดจากการมองท้องฟ้ายามเย็นที่ไม่ได้เห็นมา 1 เดือน

โลกออนไลน์มีการแชร์โพสต์อดีตข้าราชการครูสาว ที่ออกมาแบ่งปันเรื่องราวชีวิตการเป็นครู ซึ่งต้องแบกงานภาระเอกสาร จนไม่มีเวลาเตรียมสอน และพัฒนาตัวเอง ทำให้ตัดสินใจลาออกในที่สุด

ใจความสำคัญระบุว่า คนเราบางทีก็มีความฝันแปลกๆ เช่นเราเป็นคนนึงที่มีความฝันอยากจะลาออกจากราชการ ตั้งเเต่ก่อนจะเข้าทำงาน ก่อนที่จะได้บรรจุ หลังจากบรรจุได้ 3 เดือน ฝันอย่างนึงในชีวิต เป็นจริงเเล้วนะคะ ได้ลาออกจากราชการเเล้ว

บรรจุเข้าไปได้เริ่มทำงานช่วงแรกๆ ออกจากห้องประชุม 4 ทุ่ม หลายคืนมากๆ เพราะโรงเรียนจะมีการประเมิน เลยต้องเตรียมงาน งานหนักนะ หนักมากกกกก แต่ทำได้ ทำๆ ไปมันก็เพลินดี มีเพื่อน ครูที่โรงเรียนก็น่ารักกับเรามากๆ สอนงานเราหลายอย่าง ได้เรียนรู้ ได้ประสบการณ์ ได้มิตรภาพ

แต่จนเย็นวันนึง หลังจากที่ประเมินโรงเรียนผ่านไป (เตรียมงานกันประมาณ 3 วีค) วันนั้นเราได้เลิกงานเร็ว เราออกไปที่ระเบียงห้อง เวลาประมาณ 4 โมงกว่าๆ 5 โมงเย็น ท้องฟ้าวันนั้นมันสวยมากๆ สวยมากที่สุดในชีวิตช่วงนั้นเลย เราจุดยากันยุงตั้งที่ปลายเท้า นั่งเอนหลังบนเก้าอี้มองท้องฟ้าเย็นวันนั้น เป็นวันที่อากาศดีมากๆ เรา appreciate life ณ โมเมนต์นั้นมาก แล้วจู่ๆ ก็มีคำถามที่พุ่งกระเเทกสติเราเข้ามา ว่าทำไมกับอีแค่ท้องฟ้าตอนเย็นธรรมดาๆวันนึง มันถึงได้ดูเป็นสิ่งสวยงามในชีวิตเราขนาดนั้นในวันนั้น

จนมาคิดได้ว่าเพราะเราไม่ได้เห็นท้องฟ้าตอนเย็นมาเป็นเวลาเกือบๆ 1 เดือน ที่เราทำงานอยู่แต่ในห้องประชุม เห็นแต่เพดานขาวๆ นานจนเราลืมไปเลย ว่าท้องฟ้าตอนเย็นมันสวยขนาดไหน

หลังจากที่ยุ่งมาเป็นเดือน วันนั้นเป็นวันที่เรารู้สึกตัวในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา เราเป็นคนที่งานอดิเรกเยอะมากๆ เราเล่นกีฬา เราเขียนนิยาย เราทำเล็บ เราวาดรูป เราชอบอ่านนิยาย เราชอบดูหนัง แต่การบรรจุทำงานแค่เดือนนึงตอนนั้น เอาความสุขของชีวิตเราไปหมดเลย ไม่เหลือเวลาให้เราได้หาความสุขให้ตัวเองเลย ทำงานหนัก ไม่ได้ทุกข์ขนาดนั้นหรอก มันไม่ได้ทำให้เราอยากตายหรืออะไรนะ แต่ไม่ใช่ความสุขของเรา

ชีวิตคนเราสั้นมากนะ เราเผลอแค่แป๊บเดียว เราผ่านปี 2022 มาเกินครึ่งปีแล้วนะคะ เพราะฉะนั้น เราอยากจะใช้ชีวิตนี้ให้มีความสุขที่สุดเท่าที่เราจะมีได้ งานที่ทำอยู่ไม่โอเคเลย เป็นงานเอกสารที่ซ้ำซ้อน ไม่พัฒนาครู และยังช่วงชิงเวลาครูจากนักเรียนอีก

เราอยากเป็นครูที่มีเวลาพัฒนาตนเองจริงๆ เพื่อที่จะไปพัฒนาการสอน พัตนานักเรียน ไม่ใช่มาบังคับให้เราเข้าอบรมไปพร้อมๆ กับสอนเด็ก อยากให้ลดการประเมินลง ลดภาระงานเอกสารลง ใช้เทคโนโลยีให้มากขึ้นไม่ใช่เสียเวลาชีวิตไปกับการเขียนมือ สิ่งที่เสียดายที่สุดที่จะต้องลาออกมา คือ สังคมเพื่อนร่วมงานที่ดีมากๆ กับนักเรียนที่น่ารักมากๆ ของครู ตลอดเวลาเเค่เกือบๆ 2 เดือนที่เราได้เจอกัน เป็นความทรงจำที่ดีมากเลย ขอบคุณที่เป็นความสุขของเรานะคะ #ขอให้เรามีความสุขในการทำงาน